Sarah bevroor, haar hart bonkte toen de eland naar haar toe sjokte. Elk instinct zei haar dat ze moest vluchten, maar de langzame, weloverwogen bewegingen van de eland hielden haar op haar plaats. Hij leek niet agressief. In feite hadden zijn ogen een ongewone urgentie, alsof ze iets probeerden over te brengen.
In plaats van geluid te maken, liet de eland een laag, treurig geluid horen en ijsbeerde angstig voor haar. Sarah ging voorzichtig overeind zitten, haar adem stokte. Waarom kwam het dichterbij? Was het verdwaald? Gewond? Ze had verhalen gelezen over dieren die zich aangetrokken voelden tot mensen in nood, maar ze had nooit verwacht dat ze het zelf zou meemaken.