Toen het eerste licht van de dageraad langs de hemel kroop, begon de storm eindelijk te liggen, een stilte achterlatend die bijna oorverdovend was na de chaos van de nacht. Peter gluurde uit de schuilkelder en betrad een tafereel dat volledig was veranderd door de sneeuwval van vannacht. Alles was bedekt met een verse laag sneeuw, glinsterend onder de zachte stralen van de ochtendzon.
De wereld om hem heen, nu kalm en in het wit gehuld, had een gevaarlijke schoonheid. Ondanks de risico’s vervulde het serene landschap hem met een gevoel van ontzag. Toen de storm ging liggen, wist Peter dat het tijd was om verder te zoeken. Hoewel hij zich ervan bewust was dat de rust niet lang zou duren, dreef zijn drang om meer te weten te komen over wie er op deze ijsberg had geleefd hem verder. “Er is hier meer te ontdekken,” mompelde hij, vastbesloten om het verhaal dat verborgen lag onder het ijs en de sneeuw in elkaar te passen.