Peter verwonderde zich over het weerstation, dat klaar leek om weer in gebruik te worden genomen, vergezeld van stenen en bodemmonsters die onvertelde verhalen over de aarde vertelden, en een oude camera die verweerd was maar nog steeds respect afdwong. Deze plek was meer dan een schuilplaats; het was de zorgvuldig ingerichte werkruimte van een wetenschapper die de geheimen van het ijzige rijk wilde onderzoeken.
Volgens de aantekeningen leek het van een man te zijn die Dr. Jensen heette. Dat moet dezelfde man zijn als op de foto, dacht Peter terwijl hij de documenten doornam. De nauwgezette aantekeningen van dokter Jensen, boordevol observaties, hypotheses en intieme overpeinzingen, schetsten een beeld van een man die verliefd was op zijn zoektocht. Peter keek naar de apparatuur en de aantekeningen. “Man, die Dr. Jensen was keihard,” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij door de dagboeken bladerde. “Op jacht naar de geheimen van de Noordpool, helemaal alleen hier? Dat is gek…” Hij schudde vol ongeloof zijn hoofd, zich nog steeds realiserend hoeveel inzet en moed er voor nodig moest zijn geweest.