Terwijl hij de puntjes op de i zette, realiseerde Peter zich de omvang van de missie van Dr. Jensen: de ijsberg was een drijvend laboratorium, een centrum voor baanbrekend onderzoek, niet zomaar een stuk ijs. Dr. Jensen was doorgedrongen tot de geheimen van klimaatverandering en gletsjerbewegingen en oogstte daarvoor Peters diepe bewondering. In deze ijzige eenzaamheid had Dr. Jensen’s zoektocht naar kennis een pad vol ontdekkingen geëffend die nu aan Peter werden onthuld in dit desolate, bevroren archief.
Uit het niets kwam een schimmig figuur uit de mist tevoorschijn, waardoor Peter ineenkromp. “Echt niet!” hijgde hij, zijn toon ongelovig. Hij knipperde en drukte zijn ogen tegen de mist. Zou hij het echt zijn? Hij knipperde snel om zijn zicht helder te krijgen en de figuur werd onmiskenbaar. Het was inderdaad dr. Harold Jensen, het briljante brein achter het onderzoek dat Peter had gedaan!