Dr. Jensen zag er nors en vermoeid uit, de meedogenloze Arctische omstandigheden in zijn gezicht geëtst, maar zijn ogen fonkelden met een intensiteit die een duidelijk teken was van zijn onwrikbare ijver. Peters aanvankelijke schok veranderde in een wervelwind van opwinding en vragen. “Dokter Jensen? Bent u dat echt?” riep hij, zijn stem een mengeling van verbazing en gretigheid.
Uit het niets dook er een schimmig figuur op uit de mist, waardoor Peter ineenkromp. “Echt niet!” hijgde hij, zijn toon ongelovig. Hij knipperde en drukte zijn ogen tegen de mist. Zou hij het echt zijn? Hij knipperde snel om zijn zicht helder te krijgen en de figuur werd onmiskenbaar. Het was inderdaad dr. Harold Jensen, het briljante brein achter het onderzoek dat Peter had gedaan!