Peter knikte, zijn hart bonkte van emotie. “We redden het wel,” zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen dokter Jensen. De bemanning aan boord had het signaal van het baken gedetecteerd, een sprankje licht in de chaos. Voor Peter en Dr. Jensen was het een moment van ongeloof dat gepaard ging met een overweldigende opluchting. Naarmate het schip dichterbij kwam, werd het geluid van de motoren luider en overstemde het het gebulder van de storm.
Terwijl Peter en Dr. Jensen zich een weg baanden naar de helikopter, deed het kloppende ritme van de rotorbladen die door de koude lucht sneden een sprankje hoop in hen opflakkeren. De bemanning van de helikopter, in hun vliegpakken en helmen, zwaaide verwoed en gaf aan hoe dringend het was. “Schiet op! De tijd dringt,” riep een bemanningslid, wiens stem nauwelijks te horen was boven de wervelwind die de helikopter veroorzaakte.