De twee versnelden hun passen, de bevroren grond kraakte onder hun laarzen, elke stap bracht hen dichter bij de redding. Toen ze de helikopter bereikten, verspilde de bemanning geen tijd en hielp hen aan boord met een mengeling van haast en precisie. Peters hand omklemde het koude metaal van de reling terwijl hij zich omhoog trok, de snelle hartslag weerspiegelde het pulserende ritme van de helikopter. Dokter Jensen volgde hem, zijn uitdrukking was een mengeling van uitputting en opluchting.
Terwijl ze zich in de warme cabine van de helikopter installeerden, werden ze omringd door het gestage gebrom van de motor. Peter leunde dichter tegen Dr. Jensen aan en verhief zijn stem om gehoord te worden. “Had je ooit gedacht dat we hier uit zouden komen?” vroeg hij met een vleugje ongeloof in zijn toon. Dokter Jensen, die er al even verbaasd uitzag, knikte. “Het is een wonder,” beaamde hij, met een glimlach die zijn vermoeide uitdrukking doorbrak.