Deze vrouw had een geheim motief toen ze besloot te trouwen met een oude rijke man – niemand zag dit aankomen
Julia keek om zich heen, omringd door een zee van vijandige gezichten. Er was geen enkel vriendelijk gezicht te bekennen. De trouwambtenaar bekeek haar met een verbaasde blik op zijn gezicht. “Julia?” vroeg de priester. Haar omgeving voelde onwerkelijk, alsof ze in een droom was. Zijn woorden leken ver weg en ze had moeite om zich zijn laatste zinnen te herinneren. “Sorry, kunt u dat herhalen?” vroeg ze, haar stem weifelend.
Met een verwarde blik keek hij haar aan voordat hij zijn keel schraapte. “Laat me mezelf herhalen,” bood hij aan, lachend in een poging de spanning te breken, maar zijn beleefde glimlach leek geforceerd, meer ongemak dan vrolijkheid. Hij leek bijna medelijden met haar te hebben.
“Julia,” begon de priester opnieuw, “Neem je deze man tot je echtgenoot, om samen te leven in de echt, om van hem te houden, hem te eren, hem te troosten en hem te bewaren in ziekte en gezondheid, alle anderen verlatend, zolang jullie beiden zullen leven?” Julia voelde zich alsof ze stikte in de woorden, haar keel strak van de zenuwen. Ze keek omlaag naar haar handen, die die van een oudere man omklemden. Ze keek op en zag Harold, een man die 37 jaar ouder was dan zij, voor haar staan.
Ze had nooit gedacht dat haar leven zich zo zou ontvouwen. Haar trouwdag had de gelukkigste dag van haar leven moeten worden; een gebeurtenis vol gelach, applaus en warme wensen voor het pasgetrouwde stel. Ze had ervan gedroomd om in een Assepoester-achtige jurk aan te komen en haar geloften uit te wisselen met een uitzonderlijk knappe man. Ze droeg de jurk inderdaad, maar de man die voor haar stond was verre van haar ideale bruidegom. Het leven, zo leek het, was van haar plannen afgeweken. Of was dit meer dan het leven zelf? Het was moeilijk te geloven dat dit haar lot was. Dit had niets te maken met het lot of het pad dat ze had moeten bewandelen. Dit was haar eigen ingewikkelde plan.
Ze sloeg haar ogen weer op, de priester werd ongeduldig en wachtte op haar antwoord. Julia’s blik ging over de menigte. Geen van haar vrienden of familie was aanwezig, ondanks dat ze hen had uitgenodigd. De schaarse aanwezigen waren oude familieleden of vrienden van Harold, hun uitdrukkingen verwrongen van afschuw. Ze kon hun onuitgesproken oordeel bijna horen. Ze keek snel weg, niet bereid om hun blik te ontmoeten toen ze de beslissende woorden uitsprak. Na een diepe zucht mompelde ze met trillende stem: “Ja ik wil.”
Nog maar een paar weken geleden zag Julia’s leven er heel anders uit. Ze was een gewone vrouw die werkte als lerares op een basisschool. Ze hield van haar werk en van haar leven, maar er waren momenten waarop ze verlangde naar wat meer opwinding. Haar dagen draaiden om werk en de uitputting zorgde ervoor dat ze in het weekend vaak alleen maar op de bank hoefde uit te rusten. Ze zat gevangen in een schijnbaar eindeloze lus, gevuld met routine en eindeloze soapseries.
Af en toe ontsnapte ze uit deze monotone cyclus. Op deze zeldzame dagen sprak ze met haar vriendinnen af voor een meidenavond in een café in de buurt. Ze dronken cocktails en lachten met elkaar, maar deze avonden waren niet meer hetzelfde. De meeste van haar vriendinnen waren al getrouwd of hadden kinderen, terwijl degenen die nog single waren hun eigen spannende levens en verplichtingen hadden, waardoor ze vaak minder beschikbaar waren.
Ondanks alles was Julia dol op haar baan als onderwijzeres op een basisschool. Er ging niets boven de vonk van begrip op het gezicht van een kind wanneer het een nieuw concept begreep of een nieuwe vaardigheid ontwikkelde. De voldoening die ze haalde uit hun vooruitgang was onbetaalbaar. Ze was trots op haar carrière, maar een deel van haar wenste een iets ander leven. Ze verlangde naar de luxe van reizen met haar grote liefde en hun kinderen, samen naar zonsondergangen kijken en spannende ervaringen delen. Ze verlangde naar een vleugje avontuur in haar anders zo gewone leven.
Helaas was er niets spannends aan Julia’s liefdesleven. Ze ging met niemand uit en was zelfs niet verliefd op iemand. Haar leven was een voortdurende herhaling van dezelfde oude routine. Daarom was wat Julia een paar weken later overkwam iets wat ze nooit had kunnen voorzien. Dit was zo anders dan haar normale bestaan, maar dat maakte het nog spannender.
De herinnering aan die cruciale dag stond in haar geheugen gegrift. Julia stond voor het schoolgebouw toen Harold op haar afkwam. Het was het einde van de dag, net een kwartier nadat de laatste bel had geklonken. Er liepen kinderen rond, sommigen al opgehaald door hun ouders, terwijl anderen nog bezig waren hun spullen bij elkaar te zoeken of hun spelletjes op de speelplaats af te maken.
Het nieuws verspreidde zich die dag als een lopend vuurtje. De menigte ouders was getuige van een bizarre gebeurtenis die zich voor hun ogen voltrok. Het was de dag dat Harold Julia ten huwelijk vroeg. Een rijke 71-jarige man die een 34-jarige vrouw ten huwelijk vroeg. En het meest onverwachte deel? Ze zei ja.