Toen Rohan wakker werd, was hij gedesoriënteerd. Dr. Kumar legde voorzichtig de waarheid uit. Decennialang had Rohan zonder het te weten de resten van zijn tweelingbroer gedragen. Dezelfde buik die van hem een paria had gemaakt, was nu het middelpunt van een van de zeldzaamste medische gevallen ter wereld.
Het nieuws verspreidde zich snel. Rohan ging van bespot naar bestudeerd. Medische tijdschriften schreven over hem. Er kwamen nieuwsploegen. Maar Rohan bleef met beide benen op de grond. Roem interesseerde hem niet. Hij had nooit om aandacht gevraagd – hij wilde alleen maar vrede.
Thuisgekomen bekeek Rohan het leven door een andere bril. De velden zagen er anders uit. De lucht voelde wijder. Hij was niet zomaar een man meer, hij was een levende herinnering aan de mysteries van de biologie. Het litteken op zijn buik werd een symbool van overleven, een bewijs van de vreemde paden van het leven.