Na verloop van tijd veranderde de perceptie van de dorpelingen. Dezelfde mensen die hem ooit belachelijk maakten, boden nu hun excuses aan. Hij accepteerde ze met stille genade. Hij zinde niet op wraak; in plaats daarvan deelde hij zijn verhaal om anderen begrip en nederigheid bij te brengen.
Rohan vond uiteindelijk de liefde bij Padma, een vriendelijke onderwijzeres die zijn veerkracht bewonderde. Samen keerden ze terug naar het land, bewerkten de grond en bouwden aan een toekomst geworteld in eenvoud. De wereld zag hem misschien als buitengewoon, maar voor Rohan lag de vreugde in het alledaagse leven.
In elk zaadje dat hij plantte, zag hij echo’s van zijn eigen verhaal – begraven leven, onverwachte groei en de veerkracht om ondanks alles te bloeien. Zijn leven was veranderd door een surrealistische wending, maar het had hem niet gebroken. Het had hem heel gemaakt.
En terwijl de zon elke avond onderging boven zijn velden, stond Rohan rechtop, niet langer gedefinieerd door het mysterie in hem, maar door de kracht die hij altijd bij zich had gedragen.