In plaats van een gecoördineerde aanval ging één chimpansee, de oude patriarch van de troep, alleen verder. De andere chimpansees zwegen en keken naar hem. Hij naderde de versufte man langzaam, zijn bewegingen weloverwogen. De dierenverzorgers hieven hun verdovingspistolen, hun vingers zweefden over de trekkers.
Maar de oude chimpansee, Koko, toonde geen enkele agressie. Hij stopte een paar meter van Arthur, die nu rechtop stond. Koko ging zitten en maakte een zacht, hijgend geluid – een teken van geruststelling. Arthur, die zich schrap zette voor het einde, staarde alleen maar terug, zijn adem stokte in zijn keel.
Toen deed Koko iets wat de hele menigte ademloos achterliet. Hij stak zachtjes een lange vinger uit en duwde tegen Arthurs schoen, alsof hij wilde controleren of hij in orde was. De pure zachtheid van de handeling zorgde ervoor dat de spanning in de lucht verdween en plaats maakte voor verbijsterde stilte.