De parkeerplaats van het motel was grotendeels leeggelopen tegen de tijd dat de cruisers zich klaarmaakten om te vertrekken. Knipperende lichten beschilderden nog steeds de gebarsten stoep, maar de spanning was weggesmolten in iets rustigers, iets dat meer weg had van opluchting.
Andrew stond naast zijn rammelende Civic, zijn armen over elkaar geslagen, en probeerde alles te verwerken. Een agent kwam op hem af met een klembord in zijn ene hand. “Nog één handtekening,” zei hij. “Je kunt hierna gaan.”