Peter verankerde zijn touw aan een gekartelde rand in de ijzeren beplating van het schip en testte de houvast voordat hij zich naar boven trok. Zijn harnas kraakte onder de spanning en elke houvast vereiste precisie. Het oppervlak was glad door de vorst en toen zijn laars uitgleed, slingerde hij wankel heen en weer.
Het ijzige metaal voelde meedogenloos aan tegen zijn handschoenen terwijl hij een haak in een naad dreef en zich centimeter voor centimeter omhoog hees. De bittere wind gierde door zijn gezicht, verdoofde zijn wangen en maakte zijn bewegingen traag. Maar Peter zette door, zijn vastberadenheid brandde feller dan de bijtende kou.