Met elke stap leek de kou dieper te worden en werd de spookachtige stilte van het schip beklemmend. Maar Peter zette door, zijn vastberadenheid onwankelbaar. De belofte van antwoorden – en de kans om weer controle te krijgen over zijn situatie – dreef hem vooruit, naar het hart van de lang verborgen geheimen van het schip.
Het pad naar de machinekamer was een labyrint van schimmige gangen en stille kamers. Peters zaklampstraal sneed door de verstikkende duisternis en verlichtte bevroren muren en vergeten machines. Elk kraken van de vloer en kreunen van het schip deed hem schrikken, de beklemmende stilte versterkte zijn onbehagen.