Naarmate hij zich dieper waagde, leek de kou heviger te worden en door zijn lagen te bijten. De enorme omvang van het schip voelde overweldigend, de eindeloze gangen als een doolhof zonder uitgang. Maar Peter zette door, terwijl hij de zaklamp stevig vasthield. De machinekamer, het hart van het schip, bevatte de antwoorden die hij zocht – of dat hoopte hij.
Eindelijk bereikte hij de zware metalen deur van de machinekamer, waarvan het oppervlak verroest en berijpt was. Net toen hij zijn adem inhield, klonken er vage stemmen door de kieren. Peter bevroor, zijn hart bonkte terwijl een mengeling van paniek en opwinding door hem heen gierde. Hij was niet alleen, maar wie of wat was daarbinnen?