“Ik probeerde de motoren te repareren,” zei Dr. Yakub met brekende stem. “Ik dacht dat als ik ze aan de praat kon krijgen, ik een signaal voor hulp kon sturen. Maar de dagen werden weken… en toen maanden. Ik ben de enige die nog over is.” Hij schudde zijn hoofd, wanhoop en uitputting duidelijk in elk woord.
Peter luisterde, zijn vastberadenheid verhardde. “We gaan hier weg,” zei hij vastberaden. Samen baanden ze zich een weg naar het dek van het schip. Peter pakte de lichtkogels die hij had ingepakt, zijn vooruitziende blik was nu een reddingslijn. Met een nauwkeurig doel vuurde hij een reeks felrode vuurpijlen de lucht in.