De fakkels verlichtten de ijzige woestenij, hun licht sneed door de zware wolken. Peter en Dr. Yakub stonden in gespannen afwachting, de minuten sleepten zich voort tot wat aanvoelde als uren. Toen, eerst nog zachtjes, brak het onmiskenbare geluid van helikopters door de stilte en het werd met de seconde luider.
Het reddingsteam arriveerde snel en daalde met geoefende efficiëntie neer op het schip. Dr. Yakub omhelsde Peter stevig en zijn tranen vloeiden rijkelijk. “Je hebt mijn leven gered,” fluisterde hij. “Ik dacht dat ik hier zou sterven, vergeten.” Peter zei niets en klopte gewoon op zijn rug, een stille geruststelling dat het voorbij was.