Maria knipperde met haar ogen. “Hij… doet dat nooit. Niet met vreemden. En zeker niet met kinderen.” Emily voelde de warme ruk in haar borst dieper worden. “Misschien had hij gewoon de juiste mensen nodig.” Maar David was niet overtuigd. “Of misschien is hij onvoorspelbaar,” mompelde hij, stem laag genoeg dat alleen Emily het hoorde. “We kunnen er niet van uitgaan dat dit veilig is.”
Maria knikte begrijpend. “We lopen alles met je door. Langzame introducties. Grenzen. Structuur. Hij is zachtaardig. Maar een trauma kan zelfs de liefste hond onzeker maken.” Ze verzachtte. “Maar toch… kijk naar hem. Hij kiest voor jou.” Emily draaide zich naar Ranger. Zijn blik ontmoette de hare – stabiel, kalm, bijna smekend.