Hij snuffelde aan de hoeken van de woonkamer, de poten van de eetkamerstoelen, Davids schoenen bij de mat – hij nam de ruimte in zich op als een soldaat die een schuilplaats scant. Lily huppelde naar hem toe, haar handen plakkerig van de banaan die ze had gegeten. Ranger bevroor, hoofd omhoog, oren naar voren. David stond klaar om Lily weg te rukken als er iets vreemds aan de hand was.
Maar in plaats daarvan liet Ranger zich zakken. Eerst zijn hoofd, toen zijn voorpoten, hij strekte zich uit tot hij helemaal op de grond lag, zijn houding zacht en onderdanig. Lily gilde van genot en klopte over zijn rug. Ranger’s staart bonkte één keer. Eén keer maar. Maar het was genoeg.