Emily bedekte haar hart met haar hand, haar adem trilde. “Zie je?” fluisterde ze tegen David. “Hij is zachtaardig.” Davids kaak werkte. “Hij herstelt,” corrigeerde hij. “Laten we die twee niet door elkaar halen.” Ze stelden die eerste nacht regels op: geen tijd zonder toezicht, vooral niet in de buurt van Lily. Ranger zou in de bench slapen. Ze zouden langzaam gaan. Ze zouden rustig aan doen. Ze zouden elkaars vertrouwen beetje bij beetje verdienen.
Maar Ranger leek niet geïnteresseerd in het breken van regels. Hij bleef dichtbij, maar niet te dichtbij. Keek toe, maar drong zich niet op. Als Lily te snel naar voren kwam, stapte hij achteruit. Als David te hard sprak, deinsde Ranger terug – niet bang, maar… bewust. En beetje bij beetje bloeide er iets nieuws op in huis.