Emily zwaaide terug, terwijl ze Lily op haar heup balanceerde en er niets om gaf. Maar Ranger pauzeerde. Hij stopte zo abrupt dat zijn nagels tegen de stenen van de patio klikten. Zijn oren gingen omhoog, zijn lichaam rechtte zich en hij staarde naar de verre hoek van de tuin – niet gespannen, niet bang, gewoon… gefixeerd. Iets bestuderend wat Emily niet kon zien.
“Ranger?” riep ze zachtjes. Hij bewoog niet. Niet voor een lang moment. Toen, net zo plotseling, keek hij weg en volgde hen naar binnen, alsof er niets gebeurd was. Emily haalde haar schouders op. Ranger niet. Ranger paste zich sneller aan hun huis aan dan Emily had verwacht.