Niet gelukkig – hij was geen hond die met zijn staart zwaaide en op speelgoed joeg – maar rustig, bijna respectvol, alsof hij begreep dat hij een tweede kans had gekregen en die niet in gevaar wilde brengen.
Hij verkende kamer voor kamer, langzaam en weloverwogen, het terrein memoriserend met dezelfde ernst die hij op alles leek toe te passen. Hij blafte nooit, zeurde nooit, verlegde nooit grenzen. Hij gedroeg zich meer als een gast dan als een huisdier.