Misschien werkte dit. Misschien waren ze al een familie aan het worden. Toch vielen haar dingen op. Kleine dingen. Hoe Ranger met zijn oren spitste als er buiten iets knetterde of knapte. Hoe hij zich tussen Lily en de achterdeur plaatste als David die ’s nachts opende. Hoe hij in de gang sliep in plaats van op zijn bed, alsof hij de slaapkamers bewaakte.
David interpreteerde het als hyperwaakzaamheid. Emily wist het niet zeker. Soms voelde het alsof Ranger het huis niet beschermde. Het voelde alsof hij het bestudeerde. Op een avond, nadat Lily in slaap was gevallen, liep Emily door de donkere woonkamer en zag hem door de glazen schuifdeur naar de tuin staren. Zijn spiegelbeeld zweefde naast het hare, stil en scherp.