“Ranger?” fluisterde ze. Hij draaide zich niet om. Zijn adem besloeg het glas, langzaam en afgemeten. Zijn staart kwispelde niet. “Wat is er?” mompelde ze, terwijl ze dichterbij stapte. Pas toen keek hij terug naar haar, ogen kalm… maar met iets anders eronder. Iets dat ze niet helemaal kon benoemen.
Toen liep hij weg. Emily slikte hard. Het was waarschijnlijk niets. Ze dacht waarschijnlijk te veel na. Maar de volgende ochtend ontdekte ze dat Ranger op de keukentegel lag in plaats van op zijn bed – recht voor de achterdeur. Alsof hij helemaal niet geslapen had. Ze knielde naast hem en haalde haar vingers door zijn vacht.