Tegen het einde van de ochtend, toen David al naar zijn werk was, was de zon warm genoeg zodat Emily besloot om Lily mee naar buiten te nemen. “Gewoon een beetje frisse lucht, oké?” mompelde ze, terwijl ze haar met haar rode bal op het gras neerzette. Ranger draafde achter hen aan, maakte een langzame pas langs het hek voordat hij zich onder de eik nestelde, zijn ogen half gesloten maar alert.
Emily besefte dat ze Lily’s waterbeker was vergeten. “Blijf hier, schat,” zei ze zachtjes, terwijl ze over Ranger’s hoofd streek op weg terug naar binnen. Ze dook even de keuken in, hooguit dertig seconden, opende een kastje, pakte een beker en draaide de kraan open. En toen hoorde ze het. Een enkele, zware plof. Een geschrokken schreeuw.