Naast hem lag een slang, half opgerold en onmiskenbaar in zijn rode, gele en zwarte banden, met zijn kop verpletterd onder Ranger’s poot. Emily’s adem stokte. Hij had Lily niet aangevallen. Hij had zich tussen haar en de slang geworpen. Hij had haar uit de weg geduwd. Hij had de beet genomen die voor haar bedoeld was.
Een misselijkmakende golf van schuldgevoel overviel haar zo hard dat ze wankelde. “Ranger,” fluisterde ze, terwijl ze op haar knieën zakte en haar vrije hand trilde terwijl ze naar hem reikte. Hij had haar dochter gered. En nu was hij daarvoor aan het sterven.