Een fluistering dat er iets ontbrak – niet op een dramatische, ingrijpende manier, maar gewoon een stille pijn die ze opmerkte terwijl ze naar Lily keek terwijl ze blokken stapelde of terwijl ze de zachte curve van haar dochters wang volgde terwijl ze sliep. Toen Lily één werd, kwam het gesprek weer op gang. “Misschien is het tijd,” zei David op een avond, terwijl hij zich naast haar op de bank liet zakken.
Hij rook vaag naar koffie en de naar ceder geurende kaars die Emily altijd in de woonkamer liet branden. “We kunnen over een tweede kindje gaan nadenken.” Emily keek naar hem, haar vingers dwaalden onbewust af naar Lily’s babyfoon. Op het scherm was te zien hoe de peuter opgekruld met haar knuffelkonijn diep ademhaalde.