Ranger’s ademhaling werd erger – snel, ongelijkmatig, borrelend aan de randen. Zijn been zwol zo snel op dat het nauwelijks nog op een been leek. Emily’s maag zakte naar beneden. “Oh God… Ranger…” fluisterde ze, terwijl haar stem kraakte.
Lily jankte vanuit het gras, bang maar bij bewustzijn, en reikte met trillende handen naar haar moeder. Emily schepte haar op en hield haar stevig vast. Ze kuste de bovenkant van haar hoofd terwijl opluchting en paniek zich in haar borstkas vermengden.