Halverwege de weg naar de eerste hulp zocht ze haar telefoon en drukte met trillende vingers op de belknop. David nam meteen op. “Emily? Wat is er aan de hand?” “Slang,” hijgde ze. “Er was een slang. Ranger… hij is gebeten. Lily is gevallen – ze is misschien gewond. Ik breng Ranger naar de eerste hulp, maar jij moet daarheen komen en haar naar de spoedeisende hulp brengen.”
“Waar ben je?” vroeg hij verwoed. “Op Oakridge – twee minuten van de dierenarts,” antwoordde Emily. “Ik kom eraan. Niet stoppen. Niet wachten. Zorg dat hij er komt.” De lijn viel weg. Emily greep het stuur steviger vast en bad dat de hond die net haar dochter had gered lang genoeg zou overleven om zelf ook gered te worden.