Haar adem stokte toen ze opnam. “David?” “Ze is in orde,” zei hij meteen. “Gekneusd, maar oké. Ze hebben haar ruggengraat gecontroleerd, haar ribben – ze is pijnlijk, maar ze is in orde, Em. Ze is in orde.” Haar ogen prikten van plotselinge, overweldigende opluchting. Ze drukte een trillende hand tegen haar voorhoofd. “Godzijdank… oh, Godzijdank.” “Blijf bij Ranger,” zei David zachtjes. “Ik hou je vanaf hier op de hoogte.”
Emily knikte, ook al kon hij het niet zien. “Kus haar alsjeblieft voor me.” “Dat zal ik doen. Bel me als je iets hoort.” Het gesprek eindigde, Emily achterlatend in een stilte die zo scherp was dat het bijna in haar oren rinkelde. Haar dochter was veilig. Nu werd al haar angst naar één plek geleid. Ranger.