“Het is niet dat ik geen tweede wil,” zei ze zachtjes. “Ik weet alleen niet zeker of dit het juiste moment is.” Ze aarzelde, op zoek naar de juiste woorden. “Ik wil het niet overhaasten omdat dat is wat families ‘horen’ te doen.” David knikte, hoewel ze achter zijn glimlach een sprankje teleurstelling kon zien.
Hij was een planner in hart en nieren – spreadsheets voor rekeningen, herinneringen voor elke afspraak, boodschappenlijstjes in kleurgecodeerde categorieën. Hij wist graag wat er komen ging. Maar Emily wilde geen baby toevoegen aan hun wereld alleen maar omdat het netjes in een tijdlijn paste. “Misschien hebben we gewoon iets kleins nodig,” zei ze na een lang moment.