Emily drukte haar hand tegen haar mond, haar knieën trilden. “Leeft hij nog?” “Voor nu,” zei de dierenarts zachtjes. “Maar hij heeft de komende uren nodig om perfect te verlopen. We houden hem goed in de gaten.” Emily knikte, de tranen gleden nu vrijelijk. “Dank u wel. Alsjeblieft… doe alsjeblieft alles wat je kunt.”
“Dat zullen we doen. Iemand zal jullie komen halen als hij stabiel genoeg is voor een bezoeker.” De dierenarts verdween weer door de klapdeuren, Emily achterlatend in de stilte van de wachtkamer – trillend, opgelucht, doodsbang en dankbaar tegelijk. Ze zakte langzaam weg in haar stoel. Haar baby was veilig. Haar hond vocht voor zijn leven.