En eindelijk begreep ze wat ze bijna verkeerd had ingeschat: Ranger was geen gevaar geweest. Hij was een schild geweest. De beschermer waarvan ze niet wist dat ze hem nodig had. Emily sloot haar ogen, fluisterde een beverig gebed en wachtte op het moment dat ze het hem eindelijk kon vertellen: “Je hebt haar gered. En dat zal ik nooit vergeten.”