Honden sprongen aan hun poorten, staarten bonkten, poten schraapten metaal. Lily klampte zich vast aan Emily’s shirt, gefascineerd en overweldigd tegelijk. David leunde dichtbij. “Dit is… veel,” schreeuwde hij boven het lawaai uit. Emily wierp hem een sympathieke blik toe, maar liep door de rij, glimlachte naar de honden en las de namen die aan elke kennel waren geplakt.
“Bella – super speels,” “Rocky – houdt van kinderen,” “Sasha – energiek.” Ze bleef voor elke kennel staan, maar er klikte niets. De meeste honden leken zo hun best te doen – blaffen, springen, alles doen om opgemerkt te worden. En toen zag ze hem. Helemaal aan het einde van de rij, alleen in de laatste kennel, zat een grote Duitse herder. Hij blafte niet.