Toch kon hij het niet loslaten. Die avond, omringd door verspreide notities, viel hem iets op dat hij had gemist: een reeks getallen die niet op woorden waren afgestemd, maar op regels van de akte zelf. Het patroon, dat hele zinnen oversloeg, verschoof weer en wees hem verder naar het oosten, naar een plek waar de aarde vreemd was weggezakt.
De depressie lag tussen twee scheve appelbomen, hun takken knoestig en levenloos. De grond zag er verstoord uit, alsof er iets lang vergeten was. Andrews adem stokte. Het voelde goed op een manier zoals de andere plekken niet hadden gedaan, een laatste samenkomst van Henry’s puzzel met de stille getuigenis van het land.