De spade raakte iets hards. Andrew bevroor, zijn hart bonkte. Hij knielde en schraapte met trillende vingers over het vuil tot er een hoek van verroest ijzer tevoorschijn kwam. Hij hijgde hardop. Na dagen van frustratie lag er nu echt iets onder hem. Zijn hartslag bonkte in zijn oren. Hij had het eindelijk gevonden.
De adrenaline gierde door zijn lijf toen hij de kuil wijder maakte en meer van het voorwerp blootlegde: hout gezwollen van ouderdom, ijzeren banden verroest. Het was zwaar, weloverwogen, onmiskenbaar een kist. Zijn adem stokte, ongeloof en triomf botsten. Al het gefluister, de puzzels, de twijfels – Henry had toch iets verborgen.