Andrew trok de kist omhoog en de aarde viel van het oppervlak. De kist plofte op het gras, littekens en oud, initialen vaag geëtst in het deksel. Hij wankelde naar achteren, hijgde en staarde alsof de kist vanzelf open zou springen. Eindelijk werd de stilte van tientallen jaren doorbroken.
Hij hurkte naast de kist, zijn vingers schraapten de verroeste sluiting. Roest bladderde af als as en maakte vlekken op zijn handen. Het slot bood weerstand, dichtgezwollen door jaren van vocht. Andrew leunde achterover, zijn hart bonkte. Na dagen van obsessie was hij bijna banger voor de waarheid dan voor de eindeloze, onbeantwoorde vragen.