Claire Whitmore had geen bedankje verwacht, laat staan applaus. Maar toen ze op de grindweg van haar ouderlijk huis stond en naar haar broers stond te kijken terwijl ze whisky dronken en lachten op de veranda, kroop er een bekende beklemming in haar borstkas. De pijn was niet nieuw. Alleen luider nu.
De begrafenis was al uren geleden afgelopen. De gasten waren weggedruppeld. Alleen de familie was overgebleven. De schuur stond alleen in de verte, verweerd en een beetje scheef, alsof hij zijn adem had ingehouden voor deze dag. Claire was al meer dan tien jaar niet meer binnen geweest.