Haar hand streek langs een van de vuilniszakken. Hij rimpelde luid in de stilte. Ze voelde het gewicht van de schuur boven zich, de steek van het gelach van haar broers nog vers in haar geheugen. Claire vernauwde haar ogen. Morgen. Ze zou elke tas doorzoeken. Claire sliep die nacht niet.
Ze bleef alles herhalen – de flikkering in haar broers ogen, de manier waarop Bryan haar had uitgezwaaid alsof ze er niet toe deed, de echo van haar vaders lach in die lege schuur. Ze dacht dat ze vrede had gesloten met hoe de dingen verdeeld waren, maar nu?