“Pap heeft me de Jeep nagelaten,” zei Sam terwijl hij zijn glas hief. “Hij rijdt nog steeds, schokkend genoeg. Heeft misschien een nieuwe starter nodig, maar het is een beest.” “Graag gedaan,” mompelde Claire. “Wat?” vroeg hij, terwijl hij zijn oor omklemde. “Niets.” Ze richtte haar blik weer op de schuur.
Het testament was heel duidelijk: Sam kreeg de Jeep en het huis. Bryan kreeg de boot en een flink deel van het spaargeld. Claire kreeg de schuur. Alleen de schuur. Niemand maakte ruzie. Niet omdat het eerlijk was, maar omdat het logisch was voor hen. Claire was het gouden kind geweest. Papa’s meisje.