Ze staarde naar het laatste sleutelgat, haar hart bonkte van ongeloof en verwachting. Als dit was hoe het eruit zag, dan had haar vader haar niet niets nagelaten. Hij had haar iets nagelaten dat alleen zij kon vinden. Claire stond langzaam op en keek naar de tassen die nog over waren – drie, misschien hooguit vier. Ze was niet meer moe. Ze was niet boos.
Ze was dichtbij. En wat er ook in die kluis lag, het was niet zomaar een erfenis. Het was een boodschap. De derde sleutel kwam niet gemakkelijk. De eerste zak die ze opende was gevuld met versnipperde tijdschriften en beschimmelde dekens. In de volgende zaten een paar kapotte lampen verstrikt in verlengsnoeren.