Tessa volgde het reusachtige silhouet over het lege zand, elke pootafdruk vermengd met zeewater voordat ze eroverheen stapte. De beer liep gestaag en ongehaast, alsof hij precies wist waar hij heen moest. Hij leidt me naar zijn hol, dacht ze, haar maag holde van angst.
De kustlijn boog naar een zwarte spleet in de rotswand – een opening die net breed genoeg was voor de schouders van de beer. Toen hij zonder pauze naar binnen gleed, begon Tessa’s hartslag te pieken. Een grot. De perfecte plek om voor altijd te verdwijnen. Ze bleef staan met haar tenen in het koude gruis, terwijl ze overwoog om als een bezetene terug te rennen naar het huisje.