Met trillende handen greep ze een gebroken stuk krabpot en gebruikte de gekartelde rand als een ruw mes. De beer stond roerloos maar alert, zonder te knipperen, alsof hij elke beweging beoordeelde. Elke streng die ze sneed leek eindeloos; olie prikte in haar handpalmen en de scherpe chemische geur brandde in haar keel.
Eindelijk gaf de laatste lus het op. Het kleine lichaam gleed in haar armen – slank, met teer bedekt, zijn ademhaling oppervlakkig maar koppig. Ze voelde een zwakke hartslag fladderen onder het slib. De beer maakte een diep, resonerend geluid – noch bedreiging, noch opluchting – voordat hij zich omdraaide in de richting van de doorgang terug naar het strand.