Ze reed richting de stad, haar knokkels wit aan het stuur, elke trilling van de achterbank sleepte haar ogen naar de achteruitkijkspiegel. De dispatcher verbond haar door met Dr. Evan Hallett, die in kalme fragmenten sprak-“kleine kliniek, ja, breng het meteen hierheen, houd het warm.” Zijn controle kalmeerde haar trillende ademhaling, maar de angst werd groter.
Banden gierden toen ze de grindvlakte achter de kliniek met één verdieping op slipte. Tessa sprong naar buiten, de draagzak tegen haar borst geklemd, en sloeg met een elleboog op de glazen deur. Een receptioniste zag de zwartgeblakerde bundel, verbleekte en drukte op een noodzoemer die de gang overspoelde met alarmen.