Vijftien minuten later kwam dezelfde technicus tevoorschijn, met een bleke huid. Ze schudde haar hoofd bij Tessa’s onuitgesproken vraag. “Hartslag is onregelmatig. Dr. H geeft epinefrine. Hij blijft proberen tot er niets meer te proberen valt.” Ze legde een gehandschoende hand op Tessa’s schouder en haastte zich toen weg.
Tessa greep de leuningen van de stoel vast, haar hart bonkte. De tl-verlichting voelde chirurgisch aan en legde alle zorgen bloot die ze sinds Portland had begraven: het ontslag, Lucas, het lege appartement. Ze mompelde een belofte in de stilte: Nog even volhouden, alsjeblieft.