Een oudere vrouw kwam binnen met een manke teckel. Ze fluisterde verontschuldigingen voor Tessa’s verdriet, alsof verdriet besmettelijk was door de gedeelde lucht. Tessa slaagde erin een glimlach te verbergen. De hond van de vrouw werd onderzocht en vertrok voordat Dr. Hallett terugkwam.
Eindelijk zwaaide de deur open. Hallett stapte naar buiten, zijn pet scheef, zijn handschoenen bedekt met houtskoolkleurige resten. Hij keek haar aan en een angstaanjagende seconde lang zei zijn gezicht niets. Toen ademde hij uit. “Het was kantje boord,” zei hij rustig, “maar we hebben de kleine gestabiliseerd.”