Opluchting deed haar knieën knikken; ze greep de balie van de receptie vast. Hallett begeleidde haar naar een roestvrijstalen karretje. Onder verwarmende lampen rustte een klein lichaam, de vacht nu roetbruin maar niet langer druipend. De borst was ondiep en stabiel.
Dr. Hallett stelde een sensor in en sprak zachtjes: “Het is een berenjong – een vrouwtje, ongeveer acht weken oud.” De zin ontplofte in Tessa’s hoofd. Het massieve dier op het strand was niet op haar aan het jagen, maar smeekte om hulp. Ze herinnerde zich de angst die haar overviel toen ze de beer voor het eerst zag, de momenten waarop ze twijfelde aan zijn motieven.