Ze tilde de kist op, haar laarzen gleden uit over het losse zand, en voelde het gewicht van de drager in haar onderarmen graven. Het pad kronkelde tussen duingras dat klapperde als droge botten. Om de paar meter pauzeerde ze om de oppervlakkige ademhaling van het jong te controleren voordat ze zichzelf dwong verder te gaan, terwijl ze aanmoedigingen fluisterde die zowel voor haar als voor het jong bedoeld waren.
Bij de zijlijn zette ze de drager op vochtig zand. Het licht van de dageraad was scherper geworden; meeuwen krijsten en cirkelden boven de met schuim omzoomde golfbreker. Tessa draaide langzaam en scande de uitgestrekte kust. Niets, alleen rollende branding, versplinterd kelp en verre stapels basalt die roze gloeiden. “Kom op,” smeekte ze, met een dunne stem tegen de wind in. “Ik heb haar teruggebracht.”