Nog tien minuten verstreken. Ze concentreerde zich op het stabiliseren van haar ademhaling, telde elke uitademing om haar gedachten te verankeren. Een kelpblaas plofte vlakbij haar neer en liet haar schrikken; ze schokte overeind, haar hart bonkte. Niets. Alleen golven die samenkomen en weer instorten in hun eindeloze ritme.
Toen – een subtiele verschuiving in de lucht, alsof een deel van het landschap uitademde. Een enkele, lage piep kwam van links. Tessa draaide zich om. Half verscholen achter een gebleekte drijfhout stond de beer, kolossaal en stil, amberkleurige ogen weerspiegelend in het vuur van de dageraad. Hij was zonder geluid verschenen, zo onvermijdelijk als een vloed.