De vrouw knikte vaag, zonder iets te beloven, en ging verder met typen. Een paar seconden later hoorde Claire het gelach van de jongen weer, die al terug naar het water rende. Claire pakte haar thermosfles en nam een lange, langzame slok, in een poging de frustratie weg te laten spoelen door de koelte.
Maar de waarheid was dat het alleen maar voelde alsof de klok nu doortikte, aftellend naar het moment dat haar geduld helemaal op zou raken. Claire probeerde terug te keren naar haar boek en zei tegen zichzelf dat het halfhartige knikje van de vrouw genoeg was. Maar dat was wishful thinking.